September: «Nordlyset dansa over oss. Det var magisk»

Starten på årets septembermånad var varm og sommarleg, noko som baud på fine fisketurar på heia og shortsvêr – men av same grunn, lite hundetrening. Nokre lufteturar på ei mil eller to, ein dag her og ein dag der, før varmen sette ein stoppar for vidare trening. Hundane er heldigvis glade i å kvile når det er varmt, og ligg som regel rett ut i hundegarden – gjerne midt i sola ved sida av kvarandre. Hundane mine lever i flokk, dei har sine eigne «båsar» og hundehus, men går lause i hundegarden saman når eg er heime. Sjølv om dei har selskap i kvarandre og aktiviserer kvarandre gjennom leik, gnagar det likevel på samvitet å ikkje kunne trene dei etter planen.

Andre veka i september kraup gradene ned til trekkhundvennlege temperaturar, som gjorde at kveldar og netter kunne bli tilbrakte bak rattet på ein gamal Hiace med ti hundar framfor att. Fordelen med ATV og vogn er at du får den kalde lufta i fjeset og lettare held deg vaken når du står og glor på hunderomper time etter time, i bilen er det litt juks og altfor lett å skru opp varmeapparatet. Stjernehimmelen og ein god podkast er gode følgjesveinar for å halde augo oppe, når nettene blir lange om hausten.

Fjortande september dansa nordlyset over oss samtidig, og det var magisk. Det vart ein god pause berre for å stå og nyte på den turen. Naturopplevingane er ein stor del av kvifor vi driv med hundekøyring, men der fleirtalet av dei finn stad om vinteren. Å oppleve slikt om hausten betyr mykje og blir automatisk ein motivasjon vidare.