Verda blei snudd på hovudet då Edona fekk vite at toåringen hennar er autist. – Men til det betre

Det er tysdag kveld rett etter klokka åtte når me listar oss forbi barnerommet og inn i stova til den vesle familien i Åmot. Theo søv, og det er om å gjere å ikkje vekke han. Edona let forsiktig att døra til gangen, letta over at sonen ikkje vakna.

I stova er det mange barnebilete, nett som i stovene til andre småbarnsfamiliar, og i ein krok ved sofaen står ein liten lenestol. Theos stol.

På eit lerret i glaskarmen er tre barnehagefoto av Theo, og Edona løftar det ned frå glaskarmen så me kan sjå nærare på hovudpersonen – ein nydeleg toåring. Han smiler berre på eitt av bileta, og det er berre flaks at fotografen fekk fanga det. For Theo set seg ikkje ned og smiler når han får beskjed om det. Han gjentek ikkje ordet «appelsin», og ler ikkje om fotografen prøver seg med «fis». Theo reagerer ikkje når nokon seier namnet hans heller, ikkje ein gong når mor hans gjer det.