Oktober: «Denne månaden har vore litt utfordrande på fleire måtar»

2. oktober blei det ein tre timars treningstur med hundane, før eg neste dag vakna med covid og brukte dobbelt så lang tid som vanleg på å gi hundane frukost. Hundane fekk difor uplanlagt treningsfri nokre dagar. Beløninga for å vere tilbake på sporet med hundane nokre dagar seinare var stor, då det var nordlys over store delar av Vest-Telemark den kvelden og natta. Det er merkeleg korleis ein eigentleg føler seg botnlaust trøytt og sliten, men kan få tilbake så mykje energi av ei slik oppleving. Det var vanskeleg å avslutte turen og i det heile tatt gå inn og leggje seg den natta.

Eg har som tidlegare nemnt avla eitt kull sjølv, der eg har behalde fire av seks kvalpar som no er i full trening. Dei andre hundane mine har eg anten kjøpt som kvalpar eller teke over i vaksen alder frå andre hundekøyrarar som har hatt for mange hundar eller av andre årsaker. I starten av månaden fekk eg melding frå ein annan hundekøyrar med spørsmål om eg ønskte å ta over ein hund, då han sjølv har gitt seg med aktiv køyring og meinte hunden fortente nokre år til i spannet. I løpet av dei åra eg har drive med dette har eg fått mange slike meldingar, og kunne sikkert hatt ein enorm kennel hadde eg sagt ja kvar gong. Dei gongene eg har teke over vaksne hundar, har eg alltid som kriterium at dei kan komme tilbake til eigaren igjen om dei ikkje passar inn i flokken her. Nokre hundekøyrarar likar at hundane er «høgenergi»-hundar, som er gode i spann og lange løp, men ikkje går så godt i flokk og utløyser mykje slossing. For meg er det at dei kan gå i flokk og er snille med kvarandre så viktig at eg prioriterer det over å ha ein hund som nok kunne fullført lange Finnmarksløpet. Stamtavla til hunden er òg ein viktig faktor som eg alltid studerer nøye. Jotun, som etter ei vekes tenketid også bur her saman med oss no, har ei veldig god stamtavle og viste seg å vere ein ukomplisert hund som kom godt overeins med dei andre. Ho låg dessverre langt bak dei andre i trening og hadde etter å ha levd på avskjær etter elgjakt blitt god og rund. Ho måtte difor få eit eige treningsopplegg for å komme seg opp på nivå med dei andre. Det at ho har vore i full trening til langdistanseløp før, har gjort det lettare for ho å kome i form – heldigvis.

Veka etter at Jotun blei ein del av flokken, klarte kvalpen Pop å komme seg ut av bilvindauget ein sein trening kveld og har etter det halta på det eine frambeinet. Me har vore så heldige å få veterinær i bygda dette året, og Anja på Fyresdal Dyreklinikk kunne ta ein titt på ho. Forhåpentlegvis kan Pop bli heilt bra igjen og eg flinkare til å sveive opp ruta når eg går ut av bilen for å gi hundane vatn eller feste ein potesokk. Nokre dagar seinare blei det igjen eit besøk hos Anja, då Rams sette seg fast i ein krok og måtte sy fem sting. Rams er heldigvis ein ung kar med eit usedvanleg godt humør, og blei ikkje det minste påverka av livet som følgde med lampeskjerm på hovudet. Treninga heldt fram, og mila aukar jo lenger ut i månaden me kjem, timane bak rattet på hiacen blir fleire og fleire. Hundane taklar det bra, trass i at fire av tispene kjem i løpetid. Hannhundane brukar altfor lite tid på å ete og kvile – noko som igjen gjer at eg brukar altfor mykje tid på å irritere meg over galskapen. Humør er ein viktig faktor i dette gamet, og eg skal vere den fyrste til å innrømme at full jobb, lite søvn, full trening og hundar som ikkje vil høyre fordi dei heller vil prøve å pare seg, påverkar humøret mitt. Ein må berre prøve å bite tennene saman, og vite at det blir betre. I ettertid kan ein heldigvis le av det.