I livsløpshuset: Birger og Anne-Karine bygde livsløpshuset i 2017, og Birger kunne bu lenge heime, men til slutt blei pleiebehovet for stort, fortel Anne-Karine.
Elisabeth Hagen Kvalem
Slik fann Anne-Karine ein balanse i livet som pårørande
Å vere pårørande er ein krevjande posisjon å vere i. Å vite at sjukdomen ikkje kan bli kurert fører med seg ventesorg. – Skal du ha krefter til å stå i det, må du våge å ta imot hjelp, seier Anne-Karine Skipar.
– Hjelpa eg fekk etter kvart var viktig, både å sjå og å ta imot, men den hjelpa gjorde at der var tunge val eg slapp å ta, fortel ho.
Utsikta gjennom stogevindauget er den same som då VTB intervjua Birger Skipar om livet hans før og setter sjukdommen sommaren 2023. Vassflata til Nisser skimrar i sølv, mjuke bølgjer gjev dagslyset spelerom til å leike seg, berre eit knapt steinkast frå livsløpshuset Anne-Karine og Birger fekk bygd i 2017.
Tida før ektefellen Birger fekk diagnosen atypisk parkinsonisme, den tida då symptoma kom snikande, og endå ikkje var mogleg å sjå på som symptom, men heller som irritasjonsmoment i kvardagen, var ikkje enkel.
5 veker - 5 kr
Deretter 189 per månad
Inga binding
KJØP
