Dordi Slåttemyrane – ei ukueleg kvinne frå skogane

Det ligg eit dalsøkk mellom Raukleiv og Langvenda i Seljord. Dersom ein leitar godt, finn ein restane av den gamle plassen Slåttemyrane. I dag er han gøymd og nær gløymd, liggjande einsam og ikkje lenger merka på noko kart. Ein haustdag, medan eg sit ved ein tyrield, kjem tankane mine til den rørande historia om Dordi og hennar små born, som budde her i skogane for 250 år sidan. Dordi Olavsdotter Slåttemyrane, fødd i 1737, var ei ukueleg og djerv kvinne frå ei anna tid.

Det var advent, nysnø og låg desembersol då Ragnar Haugstøl og eg ein dag stavra oss innover mot Slåttemyrane. Plassen høyrde under Nedre Klomset i Seljord. Snart kunne vi sjå bygda under oss, med Skorve og dei kvite fjella bak som glitra i sola, som sylv gjennom den klåre lufta. Men tufta var vanskeleg å finne i dag, gøymd i tett skog. Greiner og tre hang tunge av snø, og bjørka hadde bøygd seg til portalar som vi måtte smyge oss gjennom. Naturen og vinteren hadde nesten utsletta plassen, men spor som kjellarhol og steinrøyser etter dyrka jord vitna om livet som hadde vore her.

Me gjekk i stille prat, funderande over staden. Me såg for oss Dordi iherdig arbeidande medan borna stabba rundt ho. I 1764 gifta Dordi seg med Knut Hansson Vårbulid, fødd kring 1736. Knut rydda plassen, og saman fekk dei born. Men i 1772 døydde Knut, berre 36 år gamal. Ulukka hadde ramma hardt, og han etterlet seg gjeld og «de fattigaste omstende» for Dordi, som no var enkje og 35 år gamal. Dei hadde fire born, men berre tre overlevde: Hans, fødd i 1767, Olav, fødd i 1769, og Guro, fødd i 1770.