Kampen mot blodsukkeret – ei anekdote om å få diabetes på 60-talet

«Du er den søtaste guten i byen du Dale» sa Dr. Knutsen på med. avd ved Telemark sentralsjukehus

Det starta på hausten i 1969. Eg sat på traktoren hos Asbjørn Løken i Treungen å hyppa gulrøtar. På grunn av trøttheit, sovna eg på traktorsete. Dette tykte Asbjørn var noko skummelt å sende meg heim.

Eg var så tyst og slapp. På soverommet hadde eg ei piss-potte og ei bytte med vatn. Eg tysta og pissa i eininga. Når eg sovna drøymde eg at eg lå under vatn å drakk, drakk, drakk og drakk. Mamma sende meg så til Dr. Ystad i Treungen. Etter han lukta på pisset sa han: «du har sukkersjuke du» og sende med til Sjukehuset i Skien.

Etter ei veke var sjukdommen så tåleg under kontroll. Opplæringa i sprøytesetting var å trene på ei appelsin. Stikke nåla i appelsin gong etter gong. Det var ikkje eingongssprøyter den venda, men ei stålsprøyte med tilhøyrande 3 stålspissar av Ca 4cm. Etterkvart lærde eg å sette denne i overarmen , to gong om dagen. Insulinet var av typa svineinsulin, langtidsverknad.

Av utstyr fekk eg med meg 3 liter rompe sprit 96% prima saker som sprøyte og spissar skulle bade i. I tillegg til dette fekk eg med eit lite bryne for å slipe sprøytespissen med når den vart for sløv

Men spriten må vite, gjorde eg litt pæning på. Det spreide seg fort at dette var godsaker. Litt essens pluss vatn, vart det fyrsteklasses Cognac.

Vel heime, såg eg ut som ein utsvelta belsebullfange. Ei kjerring frå ein av gardane på Tveit kom med nysila mjølk og fløte. Det var feit eg måtte ha må vite.

Gotfred Rekkebo, ein velmeint diakon, kom heim ein dag å skulle informere mamma og pappa om denne sjukdommen. Mamma sokk djupare og djupare ned i stolen då Rekkebo kunne fortelje at Svein T lengst kunne leve til han var førti år. Dessutan kunne han nok ikkje få ungar. I etterkant kan ein vel sei at det var noko overdrive. No er eg 67 og 3 ungar har eg laga.

Svein T Dale